Kościół Imienia Maryi Panny w Ptaszkowej – rzymskokatolicki kościół parafialny, parafii pw. Imienia Maryi Panny, wybudowany w latach 1999–2016 w Ptaszkowej.
Historia
Parafia w Ptaszkowej powstała około 1560 r. Kościołem parafialnym w miejscowości był zbudowany w 1555 r. niewielki zabytkowy kościół pw. Wszystkich Świętych. Z czasem zrodziła się myśl oraz konieczność budowy nowej, większej świątyni. W 1995 do parafii w Ptaszkowej jako proboszcz został skierowany ks. Józef Kmak z zadaniem rozpoczęcia budowy nowego kościoła oraz wyremontowania starego, zabytkowego kościoła.
Spośród siedmiu prac projektu kościoła komisja (złożona z księży, parafian oraz przedstawicieli kurii tarnowskiej) wybrała pracę Marka Jasiewicza, architekta z Nowego Sącza. Po uzyskaniu pozwolenia na budowę i poświęceniu placu w centrum Ptaszkowej (540 m.n.p.m) przez ówczesnego ordynariusza diecezji tarnowskiej, bpa Józefa Życińskiego, w 1997 r. ruszyły prace przygotowawcze, według projektu budowlanego Jasiewicza.
20 kwietnia 1997 r. w Rzymie został poświęcony kamień węgielny pochodzący z bazyliki św. Piotra Apostoła przez papieża Jana Pawła II. Kamień ten wmurował bp tarnowski Wiktor Skworc 2 maja 1999. Prace nad budową świątyni trwały w latach 1999–2016 i zostały uwieńczone konsekracją kościoła 14 maja 2016, której dokonał bp tarnowski Andrzej Jeż. Od tego momentu kościół imienia Maryi Panny stał się oficjalnie kościołem parafialnym. Przed konsekracją kościoła, w piątek 12 maja 2016 w obecności bpa. Stanisława Salaterskiego w uroczystej procesji został przeniesiony z zabytkowego kościoła do nowej świątyni łaskami słynący obraz Matki Bożej Radosnej.
Architektura i wyposażenie
Nowy kościół parafialny w Ptaszkowej to świątynia jednonawowa. Kaplica boczna świątyni jest oddzielona od nawy głównej ścianą z oszkleniem. Konstrukcja budynku jest żelbetowa ramowa, ściany wykonane są z cegły pełnej, zaś strop stanowi płyta żelbetowa. Strop kościoła jest pokryty tynkiem akustycznym niwelującym pogłos wewnątrz świątyni. Budowlę kościoła wieńczy 47-metrowa wieża (z krzyżem 50 m), z czterema balkonami widokowymi, kryta blachą miedzianą. W wieży znajdują się 4 dzwony oraz sygnaturka.
Powierzchnia zabudowy kościoła to ok. 1200 m² (wraz z wieżą), nawa główna to 700 m², boczna kaplica to 150 m². Wysokość nawy głównej w najwyższym punkcie to około 20 m, zaś wysokość w kalenicy to 23 m. Nawę główną w większej części otacza balkon, który w tylnej części kościoła pełni rolę chóru. Balkon i chór zajmują 200 m² powierzchni.
Wystrój wnętrza kościoła zaprojektował profesor Stefan Dousa z Krakowa wraz ze współpracownikami i przy współpracy z architektem obiektu, Markiem Jasiewiczem z synem Michałem. Podłoga nawy głównej i kaplicy wykonana jest z granitu, zaś w prezbiterium kościoła z jesionowego drewna z białym marmurem. Ołtarz główny tworzy 14-metrowy krzyż z drewnianym wizerunkiem Jezusa ukrzyżowanego z otwartymi oczami. Na bocznej prawej ścianie prezbiterium znajduje się tabernakulum, nad którym umieszczony jest przeniesiony z zabytkowego kościoła zabytkowy obraz Matki Bożej Radosnej powstały ok. 1734 r.
W kościele znajdują się relikwie: w ołtarzu głównym – krzyżu relikwię krzyża św., w ołtarzu soborowym podczas konsekracji kościoła umieszczono relikwię bł. Karoliny Kózkówny. W kaplicy chrzcielnej, pod płaskorzeźbą św. Jana Pawła II umieszczony jest relikwiarz w kształcie gałęzi z liśćmi dębu, w którym umieszczono relikwie m.in.: św. Jana Pawła II, św. Floriana, św. Małgorzaty Marii Alacoque, św. Szymona z Lipnicy, św. Marii od Jezusa Ukrzyżowanego (Mała Arabka) oraz bł. Marty Wieckiej..W pomieszczeniach kościoła znajduje się zakrystia, a obok sala która pełni rolę muzeum parafialnego, w którym znajduje się m.in. rzeźba Modlitwa w Ogrójcu Wita Stwosza oraz XV-wieczna figura NMP. Nad zakrystią i muzeum są sale spotkań dla LSO, DSM oraz młodzieży a także Poradnia Rodzinna. Świątynia ta może zmieścić ok. 3 tysiące wiernych.
Dzwony
Na wieży kościoła zawieszone jest 5 dzwonów odlewanych w ludwisarni Janusza Felczyńskiego w Przemyślu w latach 1999/2000. Dzwony zestrojone są w tonacji es – mol.
Sygnaturka „Św. Kinga” – ton: ges” (+), śr. 46 cm, wys. 43 cm, waga ok. 70 kg.
„Św. Józef” – ton: es'(-), śr. 67 cm, wys. 65 cm, waga ok. 190 kg.
„Św. Katarzyna” – ton b’, śr. 88 cm, wys. 84 cm, waga ok. 420 kg
„Maryja” – ton ges’ (-), śr. 113 cm, wys. 105 cm, waga ok. 850 kg
„Trójca Przenajświętsza” – ton es’, śr. 133 cm, wys. 128 cm, waga ok. 1450 kg.
Organy
Na chórze początkowo znajdowały się wirtualne organy piszczałkowe firmy Magnus z 3 manuałami i pedałem oraz 61 głosami (72 rejestrami) których dopełnieniem był zakrywający głośniki prospekt imitujący piszczałki organowe. W grudniu 2024 roku organy te zostały zamienione na najnowszy, najbardziej imponujący projekt firmy Magnus. Prawdziwy majstersztyk będący wynikiem dziesięcioletniego doświadczenia, pracy i nieustannej rozbudowy. Ten instrument to najdoskonalej brzmiące organy wirtualne Magnus – nie tylko w Polsce, ale i na świecie.
Rozbudowane do 4 manuałów, z drugim prospektem mieszczącym Brostwerk oraz Chamadę, organy oferują 100 rejestrów (88 głosów), których brzmienie bazuje na brzmieniu majestatycznych organów Laurenskerk w Rotterdamie. W świątyni rozlokowano 24 głośniki – zarówno w głównym, jak i dodatkowym prospekcie, a pełnią i precyzją brzmienia zajął się osobiście właściciel Sonus Paradisi, który zajął się dopasowaniem akustycznym każdej kolumny a następnie intonacją piszczałka po piszczałce, głos po głosie. Po instalacji nowych organów zorganizowano koncert prezentujący ich możliwości.